ΑΡΘΡΑ


18-4-2023

 JUDO MORE THAN SPORT

Η εμβληματική αυτή φράση, το moto της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τζούντο, δηλώνει εμφατικά ότι το judo είναι κάτι παραπάνω από ένα άθλημα, κάτι παραπάνω από μία ατομική ή ομαδική δραστηριότητα που αποσκοπεί στην εκγύμναση του σώματος. Εκ πρώτης όψεως η δήλωση αυτή φαίνεται να ενέχει κάποια δόση υπερβολής, αλλά και, ενδεχομένως, ψήγματα αλαζονείας, καθώς εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί, τι είναι αυτό που προσδίδει στο judo αυτήν την ιδιότητα, του, «more than sport». Η απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δοθεί μόνο μετά από γνωριμία με το judo, για να γίνει αντιληπτό ότι, αυτό που διακρίνει το judo και το κάνει να ξεχωρίζει από τα άλλα αθλήματα, είναι ότι πρόκειται για ένα άθλημα που περιλαμβάνει τρεις πυλώνες. Σωματική αγωγή, πνευματική εξάσκηση , πολεμική τέχνη!Όλο αυτό όπως εύστοχα διακρίνει η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο , ισοδυναμεί με την αναδημιουργία ,σε μια περιορισμένη περιοχή (dozo ) των συνθηκών για την ανάπτυξη των ιδανικότερων κοινωνιών στον πλανήτη μας. Το παραπάνω λοιπόν κρύβεται πίσω από το moto. More than sport και το δικαιολογεί απόλυτα.Τεχνικά τώρα είναι βασικό χαρακτηριστικό του judo η πληθώρα των τεχνικών, που διδάσκονται και οι οποίες συντελούν σημαντικά εκτός από την απόκτηση πολύ καλής φυσικής κατάστασης και στην όξυνση του νου, της αντίληψης και των αντανακλαστικών.Και αυτό γιατί στην ύλη που πρέπει να μάθει ο judoka, περιλαμβάνονται τεχνικές ρίψεων, τεχνικές ακινητοποίησης, τεχνικές καθήλωσης με πίεση στις αρθρώσεις (αναφέρομαι μόνον σ’ αυτές που επιτρέπονται στην προπόνηση και στους αγώνες, καθώς υπάρχουν και άλλες που χρησιμοποιούνται μόνον στην αυτοάμυνα), τεχνικές πνιγμών αλλά και κτυπήματα με χέρια και πόδια, αποκλειστικά και μόνο για την αυτοάμυνα. Εκτός λοιπόν από αυτές τις τεχνικές που πρέπει να μάθει ο judoka και στην θεωρία και στην πράξη, θα διδαχθεί και θα εξασκηθεί στις παραλλαγές τους, στους συνδυασμούς διαφόρων τεχνικών μεταξύ τους, ώστε να επιτύχει το καλύτερο αποτέλεσμα, -τη ρίψη ή την παράδοση του αντιπάλου-, θα διδαχθεί και θα εξασκηθεί στις αντιτεχνικές, δηλαδή την αντεπίθεση στην επίθεση του αντιπάλου του. Συνεπώς, γίνεται αντιληπτό ότι η εκμάθηση όλων αυτών των τεχνικών, των παραλλαγών, των συνδυασμών και αντιτεχνικών, απαιτεί συνεχή μελέτη, εξάσκηση του σώματος αλλά και εγρήγορση του νου και όξυνση της αντίληψης. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχει άλλο άθλημα η ύλη του οποίου να περιέχει τόσες πολλές τεχνικές, όπως το judo. Φυσικά όλα τα αθλήματα έχουν την τεχνική τους, αλλά όχι τέτοια πληθώρα τεχνικών. Οι ικανότητες οι οποίες πρέπει να αποκτηθούν από τους αθλούμενους , απαιτούν ποικιλία μεθόδων άσκησης. Έτσι η άσκηση του Τζούντο έχει αμείωτο ενδιαφέρον και με την πάροδο των ετών αποκτάει ακόμα μεγαλύτερο !Η μέθοδος εξάσκησης είναι οι συνεχείς επαναλήψεις των τεχνικών αυτών, σε στάση και σε κίνηση. Επίσης, η πρακτική εφαρμογή των τεχνικών σε αγώνα με τους συνασκούμενους, με ασφάλεια, σύμφωνα με τους κανόνες του judo και κάτω από τη συνεχή επίβλεψη του δασκάλου, συντελούν στην ανάπτυξη της φυσικής κατάστασης, του ψυχικού σθένους, στην όξυνση του νου και της αντίληψης, των αντανακλαστιών και της μαχητικότητας.Το judo περιλαμβάνει αγώνες (πάλη) μεταξύ των αθλητών σύμφωνα με τους κανόνες της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας που εξασφαλίζουν την ασφαλή συμμετοχή των αθλητών. Η αγωνιστική δραστηριότητα αποτελεί σημαντικό μέρος της προπόνησης στο dojo (αίθουσα εξάσκησης πολεμικών τεχνών), και το αθλητικό Ολυμπιακό κομμάτι του τζούντο είναι και αυτό που παίρνει και την μερίδα Λέοντος στον Διεθνή στίβο . Είναι το περισσότερο αγαπητό γιατί προσφέρει την συγκίνηση του ανταγωνισμού, την πρακτική εφαρμογή αλλά και αποτελεί μία ευχάριστη, ασφαλή ανταγωνιστική δραστηριότητα, με ευγενή άμιλλα. Η νίκη στους αγώνες δεν αποτελεί τον μοναδικό σκοπό αλλά το νόημα των αγώνων βρίσκεται, όπως και σε όλα τα αθλήματα, στην βελτίωση του αθλητή προς την αριστεία σε όλα τα επίπεδα. Διότι στον αγώνα, εκτός από την σωματική προσπάθεια, σημαντικότερο ρόλο διαδραματίζει η εγρήγορση του νου η υιοθέτηση της σωστής και ορθής νοοτροπίας η απόκτηση αρετών και μαζί η βελτίωση των ικανοτήτων της στρατηγικής σκέψης και εφαρμογής της τεχνικής. Από την άλλη μεριά για όσους δεν επιθυμούν να συμμετέχουν σε αγώνες μπορούν με τους τρείς πυλώνες άσκησης radori , kata utshi komi ( μέθοδος προπόνησης) να εξασκούνται στο judo με αποκομίζοντας σωματικό, πνευματικό και ψυχικό όφελος.Όπως έχει πει ο ιδρυτής του judo, JIΓORO KANO, το radori (η ελεύθερη άσκηση με πάλη) είναι μορφή σωματικής και πνευματικής άσκησης καθώς ο judoka πρέπει να αναζητήσει τις αδυναμίες του αντιπάλου του και να είναι έτοιμος να επιτεθεί με όλες τις τεχνικές που διαθέτει, τη στιγμή που η ευκαιρία θα παρουσιαστεί, χωρίς όμως να παραβιάσει τις αρχές του judo. Η άσκηση στο radori τείνει να κάνει τον judoka έντιμο, προνοητικό, προσεκτικό και αποφασιστικό στην ανάληψη δράσης. Ταυτόχρονα ο judoka μαθαίνει να αξιολογεί και να λαμβάνει γρήγορες αποφάσεις και να δρα ταχύτατα, διότι, είτε πρόκειται για επίθεση, είτε για άμυνα, στο radori δεν υπάρχει περιθώριο για αναποφασιστικότητα.Στο αθλητικό επίπεδο το judo αποτελεί ολυμπιακό άθλημα από το 1964, διοργανώνονται συνεχώς διεθνείς και εθνικοί αγώνες, επίσημοι και φιλικοί ώστε οι ενδιαφερόμενοι να στελεχώνουν τις αγωνιστικές ομάδες των συλλόγων τους και να απολαμβάνουν τη συμμετοχή τους στις αθλητικές διοργανώσεις.Το judo εξασκεί όλο το σώμα καθώς σε όλες τις τεχνικές συμμετέχουν ο κορμός, τα χέρια και τα πόδια. Μία συνήθης προπόνηση περιλαμβάνει ασκήσεις γυμναστικής, ενδυνάμωσης, τεχνικές πτώσεων, ασκήσει τεχνικών, στην όρθια θέση και στο «έδαφος», και διάφορες μορφές ελεύθερου αγώνα, radori. Παράλληλα, όμως, καλλιεργούνται η υπομονή και επιμονή, η πειθαρχία, το πνεύμα της ευγενούς άμιλλας με την εφαρμογή των κανόνων της αγωνιστικής εξάσκησης, η ευγένεια και ο σεβασμός στον χώρο που ασκούμαστε, στον δάσκαλο και στους συναθλητές μας. Οκτώ Αξίες – Αρετές καλλιεργούνται με τον πιό φυσικό και απλό τρόπο εξαιτίας της φύσης του αθλήματος. Σεβασμός , Σεμνότητα , Ειλικρίνεια ,Φιλία , Τιμή , Ευγένεια , Αυτοέλεγχος. Αρετές οι οποίες όλες είναι υποκατηγορίες των βασικών αρετών όπως τις όρισε ο Πλάτων και Αριστοτέλης . Φρόνηση Σωφροσύνη Ανδρεία Δικαιοσύνη. Ένα άθλημα κατάλληλο για όλες τις ηλικίες, και για παιδιά, αλλά και για άτομα της τρίτης ηλικία, καθώς οι τεχνικές του και οι μέθοδοι εξάσκησης μπορούν να προσαρμόζονται ανάλογα με την ηλικία. Όπως αναφέρθηκε στην αρχή το judo είναι εκτός από ένα ωραίο, αγωνιστικό άθλημα, είναι ταυτόχρονα και μία δυνατή πολεμική τέχνη, και μία μέθοδος εκπαίδευσης του νου. Είναι ένα ολοκληρωμένο σύστημα φυσικής αγωγής , μιά ολοκληρωμένη πολεμική τέχνη και μιά τέχνη με στόχο την προσωπική βελτίωση και την κοινωνική ευημερία. Ο judoka είναι ένας sportsman, ο οποίος εξασκείται σε ένα άθλημα που γυμνάζει το σώμα, και οξύνει το νου σε όλες τις ηλικίες. Ταυτόχρονα είναι ένας καλά εκπαιδευμένος μαχητής στην άοπλη μάχη. Αλλά κυρίως ένας συνδημιουργός μιάς καλύτερης κοινωνίας! Γι’ αυτό, λοιπόν, χωρίς καθόλου υπερβολή ισχύει οτι το JUDO είναι MORE THAN SPORT.

Δημήτρης Γ. Τσαγκαλίδης6ο DAN

Τσαβίδης Γεώργιος 5ο DAN



JUDO MORE THAN SPORT
Το μαχητικό άθλημα του judo βασίζεται σε θεμελιώδεις αρχές, με πρωταρχική την ισορροπία, δηλαδή την θέση του judoka σε σχέση με το tatami. Η διατήρηση της ισορροπίας είναι αυτή που επιτρέπει τον judoka να αποφύγει μία ανατροπή, ενώ η διατάραξη της ισορροπίας, ή όπως συνήθως αποκαλείται, το σπάσιμο της ισορροπίας, είναι βασικότατο και ουσιώδες στοιχείο για την επιτυχημένη ρίψη. Αντίπαλος ο οποίος διατηρεί την ισορροπία του είναι απίθανο να πέσει έστω κι αν η τεχνική εκτελείται σωστά. Ενώ υπάρχει μόνο μία θέση ισορροπίας, αυτή στην οποία η κάθετη γραμμή της βαρύτητας περνάει από τη μέση της βάσης που σχηματίζεται από τα πόδια και τους μηρούς, αντίθετα, υπάρχουν οκτώ (8) θέσεις ελλιπούς (εσφαλμένης) ισορροπίας. Η διατάραξη της ισορροπίας του αντιπάλου, επιτυγχάνεται με το σωστό kumikata δηλαδή το «πιάσιμο», το κράτημα του judogi και με το kuzushi , δηλαδή το τράβηγμα του αντιπάλου ή την ώθηση (σπρώξιμο). Το τράβηγμα ή η ώθηση του αντιπάλου, μπορεί να γίνει είτε απευθείας από τον επιτιθέμενο, ή σε συνέχεια ενέργειας του αντιπάλου. Πχ, όταν ο αντίπαλος μας σπρώχνει, εμείς στο δικό του σπρώξιμο προσθέτουμε το τράβηγμα και έτσι τον κάνουμε να χάσει την ισορροπία του. Ή όταν μας τράβα, εμείς σπρώχνουμε με αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία του. Το χέρι που έλκει (τραβά) ονομάζεται hikite ενώ το χέρι που υψώνει, ονομάζεται tsurite. Το επόμενο βήμα είναι το tsukuri, δηλαδή η θέση του επιτιθέμενου σε σχέση με τον αντίπαλό του και το τελικό στάδιο είναι το kake, δηλαδή η εκτέλεση της τεχνικής, η ρίψη. Συνεπώς, το τελικό στάδιο, το kake, είναι αποτέλεσμα του σωστού kumikata , του kuzushi και του tsukuri. Η εκτέλεση μιας τεχνικής, εξαρτάται από διάφορους παράγοντες και γι' αυτό η εφαρμογή της ίδιας τεχνικής παραλλάσσει καθώς εξαρτάται από την κίνηση του αντιπάλου, από την θέση του, από το kumikata που έχουμε εκείνη την στιγμή, αλλά και από το αν εφαρμόζουμε την τεχνική αυτή απευθείας ή ως αντεπίθεση σε τεχνική του αντιπάλου. Στην προπόνηση, όταν κάνουμε utsikomi, συνήθως η εφαρμογή της τεχνικής γίνεται από την ίδια στάση, την shizen hontai, στατικά και με συγκεκριμένο Kumikata. Στο randori όμως ή στον αγώνα, σπανίως η θέση μας είναι η ίδια με αυτή του utsikomi , δηλαδή, στατική, ο ένας απέναντι από τον άλλο και με το κλασικό kumikata. Σχεδόν πάντοτε, ο κάθε αγωνιζόμενος είναι στη θέση είτε jigo tai, δεξιό ή αριστερό, είτε σε shizen tai , δεξιό ή αριστερό, κινείται είτε προς εμπρός, είτε προς πίσω είτε πλάγια, ενώ το kumikata μπορεί να διαφέρει από αυτό που χρησιμοποιούμε στο utsikomi. Επομένως, διαφορετικά θα εκτελεστεί η ίδια τεχνική όταν ο αντίπαλος κινείται προς τα εμπρός, διαφορετικά αν κινείται προς πίσω ή πλάγια. Βέβαια, η ίδια τεχνική δεν μπορεί να γίνει σε κάθε περίπτωση, καθώς εξαρτάται από τη θέση των δύο αντιπάλων τη συγκεκριμένη στιγμή. Επίσης, στον αγώνα μπορεί οι αντίπαλοι να έχουν το ίδιο kumikata, δηλαδή και οι δύο δεξί ή και οι δύο αριστερό (αυτό ονομάζεται ai-yotsu), μπορεί όμως να έχουν διαφορετικό κράτημα, ο ένας έχει δεξί kumikata και ο άλλος αριστερό (αυτό ονομάζεται kenka-yotsu). Οπότε, διαφορετικά θα γίνει η εφαρμογή της τεχνικής αν οι αντίπαλοι έχουν ai-yotsu και διαφορετικά αν έχουν kenka-yotsu. Εξάλλου, διαφορετικά θα εκτελέσουμε την τεχνική αν κρατάμε τον αντίπαλο από το πέτο και διαφορετικά αν τον κρατάμε από το κολάρο.Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι, αν θέλουμε να εμβαθύνουμε στη μελέτη μιας τεχνικής, θα πρέπει, στη προπόνηση, να κάνουμε στατικό αλλά και κινητικό utsikomi, με διάφορες παραλλαγές, διαφορετικές στάσεις του uke, διαφορετικά kumikata, αλλά και εφαρμογή της και απευθείας και ως αντιτεχνική σε επίθεση του αντιπάλου. Δημήτρης Γ. Τσαγκαλίδης6ο DAN
Τεχνικές Τζούντο

Nage-waza (投げ技): Τεχνικές ρίψεων
Te-waza (手技): Τεχνικές χεριών
Ippon seoinage (本背負い投げ, or 本背負投): Ρίψη από τον ώμο με το ένα χέρι
Kata guruma (肩車): Τροχός στον ώμο
Kibisu gaeshi ( 踵返): Τρικλοποδιά στη φτέρνα
Kouchi gaeshi (小内返): Αντεπίθεση στο μικρό εσωτερικό θέρισμα
Kuchiki taoshi (朽木落): Ρίψη με το ένα χέρι
Morote gari (双手刈): Θέρισμα με τα δύο χέρια
Obi otoshi (帯落): Πιάσιμο της ζώνης
Seoi nage (背負い投げ, or 背負投): Ρίψη ώμου
Seoi otoshi (背負落): Ρίψη ώμου
Sukui nage (掬投): Σαρωτική ρίψη
Sumi otoshi (隅落): Γωνιακή ρίψη
Tai otoshi (体落): Πτώση του σώματος
Uchi mata sukashi (内股透): Ξεγλίστημα από ρίψη με θέρισμα του εσωτερικού του μηρού
Uki otoshi (浮落): Αιωρούμενη ρίψη
Yama arashi (山嵐): Θυελλώδης ρίψη
Μη αναγνωρισμένες τεχνικές:
Te guruma: Τροχός χεριού
Koshi-waza (腰技): Τεχνικές γοφού
Daki age (抱上): Ψηλό σήκωμα
Hane goshi (跳腰): Εκτίναξη γοφού
Harai goshi (払腰): Σάρωμα γοφού
Koshi guruma (腰車): Τροχός στο γοφό
O goshi (大腰): Μεγάλη ρίψη γοφού
Sode tsurikomi goshi (袖釣込腰): Ρίψη γοφού με σήκωμα/τράβηγμα του μανικιού
Tsuri goshi (釣腰): Ρίψη με ανασηκωμένο γοφό
Tsurikomi goshi (釣込腰): Ρίψη γοφού με σήκωμα/τράβηγμα
Uki goshi (浮腰): Ρίψη με υπερυψωμένο γοφό
Ushiro goshi (後腰): Πίσω ρίψη γοφού
Utsuri goshi (移腰): Μετατόπιση του γοφού
Μη αναγνωρισμένες τακτικές:
Tobi goshi
Ushiro guruma
Ashi-waza (足技): Τεχνικές ποδιών
Ashi guruma (足車): Τροχός στο πόδι
Deashi harai (出足払): Σάρωμα μπροστινού ποδιού
Hane goshi gaeshi (跳腰返): Αντεπίθεση στην εκτίναξη γοφού
Harai goshi gaeshi (払腰返): Αντεπίθεση στο σάρωμα του γοφού
Harai tsurikomi ashi (払釣込足): Σάρωμα ποδιού με σήκωμα/τράβηγμα
Hiza guruma (膝車): Τροχός στο γόνατο
Kosoto gake (小外掛): Μικρό εξωτερικό αγκρίστρωμα
Kosoto gari (小外刈): Μικρό εξωτερικό θέρισμα
Kouchi gari (小内刈): Μικρό εσωτερικό θέρισμα
O guruma (大車): Μεγάλος τροχός
Okuri ashi harai (送足払): Σάρωμα ποδιού
Osoto gaeshi (大外返): Αντεπίθεση στο μεγάλο εξωτερικό θέρισμα
Osoto gari (大外刈): Μεγάλο εξωτερικό θέρισμα
Osoto guruma (大外車): Μεγάλος εξωτερικός τροχός
Osoto otoshi (大外落): Μεγάλη εξωτερική ρίψη
Ouchi gaeshi (): Αντεπίθεση στο μεγάλο εσωτερικό θέρισμα
Ouchi gari (大内刈): Μεγάλο εσωτερικό θέρισμα
Sasae tsurikomi ashi (支釣込足): Ρίψη στο πόδι που στηρίζει με σήκωμα/τράβηγμα
Tsubame gaeshi (燕返): αντεπίθεση του χελιδονιού, αντιτεχνική στο ντεάσι-χαράι
Uchi mata (内股): Ρίψη με θέρισμα του εσωτερικού του μηρού
Uchi mata gaeshi (内股返): Αντεπίθεση στη ρίψη με θέρισμα του εσωτερικού μηρού
Sutemi-waza (捨身技): Τεχνικές αυτοθυσίας
Ma–sutemi (真捨身技): Ύπτιες τεχνικές αυτοθυσίας
Hikikomi gaeshi (引込返): Αντίστροφη ώθηση
Sumi gaeshi (隅返): Διαγώνια ρίψη
Tawara gaeshi (俵返):
Tomoe nage (巴投): Κυκλική ρίψη
Ura nage (裏投): Οπίσθια ρίψη
Yoko–sutemi (橫捨身技): Πλάγιες τεχνικές αυτοθυσίας
Daki wakare (抱分): Υψηλός διαχωρισμός
Hane makikomi (跳巻込): Ρίψη με αναπήδηση και τύλιγμα
Harai makikomi (払巻込): Ρίψη σαρώματος του γοφού με τύλιγμα
Kani basami (蟹挟): Ρίψη ψαλιδιού
Kawazu gake (河津掛): Εμπλοκή με το πόδι
Osoto makikomi (大外巻込): Ρίψη με μεγάλο εξωτερικό τύλιγμα
Soto makikomi (外巻込): Ρίψη με εξωτερικό τύλιγμα
Tani otoshi (谷落): Ανατροπή της κοιλάδας
Uchi makikomi (内巻込): Ρίψη με εσωτερικό τύλιγμα
Uchi mata makikomi (内股巻込): Ρίψη του εσωτερικού του μηρού με τύλιγμα
Uki waza (浮技): Αιωρούμενη ρίψη
Yoko gake (横掛): Πλάγια ρίψη του σώματος
Yoko guruma (横車): Πλάγιος τροχός
Yoko otoshi (横落): Πλάγια ανατροπή
Yoko wakare (横分): Πλάγια ρίψη
Μη αναγνωρισμένες τεχνικές:
Tama guruma
Ude Gaeshi
Ne-waza: Τεχνικές εδάφους
Ανατροπή της χελώνας:
Daki Wakare
Μη αναγνωρισμένες τεχνικές
Κυκλική κίνηση αμυνόμενου:
Elevator Sweep
Push Sweep
Πέρασμα αμυνόμενου:
Near Knee Guard Pass
Simple Guard Pass
Stacking Guard Pass
Ανατροπή της χελώνας
Turtle Flip Over
Ura-gatame
Αντίστροφη ανάβαση
Back Mount Escape
Foot lock counter to rear-mounted position
Osaekomi-waza (押込技): Τεχνικές καθήλωσης
Kami–shiho–gatame (上四方固): Επάνω πιάσιμο τεσσάρων γωνιών
Kata–gatame (肩固): Πιάσιμο ώμου
Kesa-gatame (袈裟固): Πιάσιμο μαντηλιού
Kuzure-kami-shiho-gatame (崩上四方固): Σπασμένο επάνω πιάσιμο τεσσάρων γωνιών
Kuzure–kesa–gatame (崩袈裟固): Παραλλαγή του πιασίματος μαντηλιού
Tate–shiho–gatame (縦四方固): Ευθύ κλείδωμα με πιάσιμο τεσσάρων γωνιών
Yoko–shiho–gatame (横四方固): Πλάγιο κλείδωμα με πιάσιμο τεσσάρων γωνιών
Μη αναγνωρισμένες τεχνικές:
Uki-gatame (浮固): Επιπλέουσα στήριξη
Ura-gatame
Ura-kesa-gatame
Ushiro–kesa–gatame (後袈裟固): Πιάσιμο μαντηλιού προς τα πίσω
Shime-waza (絞技): Τεχνικές πνιγμού
Do–jime (胴絞): Πνιγμός κορμού
Gyaku–juji–jime (逆十字絞): Αντίστροφο σταυρωτό κλείδωμα
Hadaka-jime (裸絞): Γυμνό κλείδωμα
Kata-ha-jime (片羽絞): Κλείδωμα μονής φτερούγας
Kata-juji-jime (片十字絞): Μισό σταυρωτό κλείδωμα
Katate–jime (片手絞): Πνιγμός με το ένα χέρι
Nami–juji–jime (並十字絞): Κανονικό σταυρωτό κλείδωμα
Okuri–eri–jime (送襟絞): Κυλιόμενο κλείδωμα του κολάρου
Ryo–te–jime (両手絞): Πνιγμός με τα δύο χέρια
Sankaku-jime (三角絞): Τριγωνικός πνιγμός
Sode–guruma–jime (袖車絞): Πνιγμός με τροχό στο μανίκι
Tsukkomi-jime (突込絞): Πιεστικός πνιγμός
Μη αναγνωρισμένες τεχνικές:
Jigoku–jime (地獄絞): Διαβολικός πνιγμός
Ura-juji-jime
Kansetsu-waza (関節技): Τεχνικές αρθρώσεων
Ashi–garami (足緘): Κλείδωμα ποδιού με εμπλοκή
Ude–garami (腕緘): Κλείδωμα βραχίονα με εμπλοκή
Ude–hishigi–ashi–gatame (腕挫脚固): Κλείδωμα βραχίονα με το πόδι
Ude–hishigi–hara–gatame (腕挫腹固): Κλείδωμα βραχίονα με το στομάχι
Ude–hishigi–hiza–gatame ( 腕挫膝固): Κλείδωμα βραχίονα με το γόνατο
Ude–hishigi–juji–gatame (腕挫十字固): Σταυρωτό κλείδωμα βραχίονα
Ude–hishigi–sankaku–gatame (腕挫三角固): Τριγωνικό κλείδωμα βραχίονα
Ude–hishigi–te–gatame (腕挫手固): Κλείδωμα βραχίονα με το χέρι
Ude–hishigi–ude–gatame (挫腕固): Κλείδωμα βραχίονα με το βραχίονα
Ude–hishigi–waki–gatame (腕挫腋固): Κλείδωμα βραχίονα με τη μασχάλη
Μη αναγνωρισμένες τεχνικές:
Ashi-hishigi
Sankaku-garami (三角緘): Τριγωνική περιπλοκή
Atemi-waza (当て身技): Τεχνικές χτυπημάτων
Ashi–ate–waza: Χτυπήματα ποδιών
Mae-ate: Εμπρός χτύπημα
Mae-geri: Μπροστινό λάκτισμα
Naname-geri: Διαγώνιο λάκτισμα
Taka-geri: Ψηλό εμπρός λάκτισμα
Ushiro-geri: Πίσω λάκτισμα
Yoko-geri: Πλάγιο λάκτισμα
Ude–Ate–waza: Χτυπήματα με τα χέρια και τους βραχίωνες
Kami–ate: Χτυπήματα προς τα πάνω
Kirioroshi: Κάθετο κόψιμο
Naname-ate: Διαγώνιο χτύπημα
Naname-uchi: Πλάγιο χτύπημα
Ryogan–tsuki: Χτύπημα και στα δύο μάτια
Shimo–tsuki: Χτύπημα από πάνω προς τα κάτω
Tsukiage: Γροθιά από κάτω (άπερκατ)
Tsukidashi: Χτύπημα με το χέρι
Tsukkake: Γροθιά
Uchioroshi: Χτύπημα προς τα κάτω
Ushiro-ate: Οπίσθιο χτύπημα
Ushiro–sumi–tsuki: Χτύπημα στην πίσω γωνία
Ushiro-tsuki: Πίσω χτύπημα
Ushiro-uchi: Πίσω χτύπημα
Yoko–ate: Πλάγια ρίψη του σώματος
Yoko–uchi: Πλάγια ρίψη του σώματος
Uke–waza (αιωρούμενη ανατροπή)
Tenkan: Εξωτερική στροφή
Ukemi (Τεχνικές ασφαλών πτώσεων)
Mae ukemi: Πρόσθια πτώση
Ushiro ukemi: Οπίσθια πτώση
Yoko ukemi: Πλάγια πτώση

Πηγή: Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο (https://hjf.gr/terminology-equipment/)
Η Ιστορία του Judo
 
Μπορεί μια πολεμική τέχνη να είναι ταυτόχρονα και ευγενική; Για τον κόσμο του Τζούντο δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Τα ιδεογράμματα άλλωστε που γράφουν την ονομασία του αθλήματος δείχνουν απλά της ευγένειας (JU) το δρόμο (DO) (ή «δρόμος της ηπιότητας). Ναι μεν η νίκη στο Τζούντο κατακτάτε όταν ο ένας αθλητής ρίξει τον άλλο στο έδαφος, ωστόσο όλη η διαδικασία βασίζεται στην πρακτική και τη μέθοδο της ευγένειας. Ο κάθε τζουντόκα υποχωρεί στη δύναμη του αντιπάλου του, προσαρμοζόμενος σε αυτήν και χρησιμοποιώντας την προς όφελός του.
 
Ο Τζίγκορο Κάνο, «πατέρας» του Τζούντο είχε πει το 1947: «Αν αντισταθώ όταν ένας δυνατότερος άντρας με σπρώχνει με όλη του τη δύναμη απλά θα νικηθώ. Αν, αντί να αντισταθώ, οπισθοχωρήσω, τότε αυτός θα χάσει την ισορροπία του και φυσιολογικά θα σκύψει μπροστά, στην κατεύθυνση προς την οποία σπρώχνει. Αν εγώ χρησιμοποιώντας τη δύναμη της ώθησής του και καθώς χάνει την ισορροπία του εφαρμόσω μια τεχνική είναι αρκετά πιθανό να τον ανατρέψω. Να ένα παράδειγμα, πολύ απλό, για το πώς ένας αγωνιζόμενος μπορεί να νικήσει υποχωρώντας στη δύναμη του αντιπάλου του. Σε αυτό έγκειται και η αρχή της ευγένειας».
 
Αυτό είναι το Τζούντο. Μια πολεμική τέχνη που γεννήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στην Ιαπωνία, είχε άμεση επιρροή από το Ζίου Ζίτσου, αλλά παρουσίασε και καινούργια στοιχεία, που το έκαναν δημοφιλές σε ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν, άλλωστε, το πρώτο εξ Ασίας άθλημα που συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων (το 1964 στο Τόκιο) και παρουσίασε στη διαδρομή του χρόνου πολύ μεγάλους αθλητές και αθλήτριες.
 
Η Ιστορία του Τζούντο
Το τζούντο γεννήθηκε στην Ιαπωνία.. «Πατέρας» του αθλήματος θεωρείται ο Τζίγκορο Κάνο(28 Οκτωβρίου 1860, Μικάγκε-Χιόγκο) πτυχιούχος πολιτικών και οικονομικών επιστημών αλλά και άριστος γνώστης της παιδαγωγικής της φυσικής αγωγής και των πολεμικών τεχνών, οι οποίες στο τέλος του 19ου αιώνα ήταν μια συλλογή διαφόρων τεχνικών χωρίς αληθινό νόημα. Το Tζούντο, λοιπόν, ήλθε να καλύψει αυτό το κενό.
Λέγεται ότι ο Κάνο κατέληξε στο Τζούντο αναζητώντας τρόπους και νέες τεχνικές με τις οποίες θα αντιμετώπιζε τους μεγαλύτερους μαθητές του Ζίου Ζίτσου (σ.σ. Τζουτζούτσου όπως είναι η ακριβής ονομασία του). Η αλήθεια είναι ότι υιοθέτησε πολλές από τις τεχνικές του Ζίου Ζίτσου και ταυτόχρονα εφάρμοσε καινούργιες. Οριοθετώντας, όμως, ως βασικό στόχο του αθλήματος, εκτός από τη διάπλαση του ανθρώπινου σώματος και τη διαμόρφωση του ανθρώπινου χαρακτήρα μέσω της πνευματικής και ηθικής πειθαρχίας, μετέτρεπε το Τζούντο από μια νέα πολεμική τέχνη, σε πραγματικό τρόπο ζωής. Το 1882 ο Τζίγκορο Κάνο ίδρυσε το Kadokan Judo που σιγά-σιγά άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Ιαπωνία. Το 1907 υπολογίζεται ότι είχε ήδη 10.000 αθλητές – μέλη.
Όταν, μάλιστα, εμφανίστηκαν οι τέσσερις «ουράνιοι φύλακες», ο Γίιρπο Σάικο, ο Τσουνέιρο Τομία, ο Γιοσιάκι Γιαμασίτα και ο Σακουΐρο Γιοκοχάμα, η σχολή του Τζιγκόρο Κάνο επικράτησε όλων των αθλητών του Ζιου Ζίτσου και ανέλαβε την εκπαίδευση της Αστυνομίας του Τόκιο. Το 1903 ο Γιαμασίτα κατ’ εντολή του Κάνο πήγε στις ΗΠΑ όπου διέδωσε το Τζούντο εκπαιδεύοντας ακόμη και τον Αμερικανό Πρόεδρο Τεοντόρ Ρούσβελτ.
Στις ΗΠΑ βρέθηκε κι ένας ακόμη φημισμένος αθλητής ο Μιτσούγκο Μαέντα που έδωσε 2.000 αγώνες χωρίς να γνωρίσει την ήττα (!), ενώ το 1915 το άθλημα διαδόθηκε και στη Βραζιλία.
Παρά τις φυσιολογικές αλλαγές, οι βασικοί κανόνες του Τζούντο παραμένουν ίδιοι όπως και η βασική φιλοσοφία του πατέρα του Τζούντο ο οποίος ήθελε μια νέα πολεμική τέχνη, ένα άθλημα, με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς.
Για τριάντα χρόνια ο Τζιγκόρο Κάνο αφιέρωσε τη ζωή του στη διάδοση και εξάπλωση του αθλήματος. Βασικός συνεργάτης του Βαρόνου Πιερ Ντε Κουπερτέν, είχε ενεργό ρόλο στο Ολυμπιακό Κίνημα, όντας και μέλος της ΔΟΕ.
Ο Τζιγκόρο Κάνο δεν πρόλαβε να δει εν ζωή (πέθανε το 1938), την είσοδο του Τζούντο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (το 1964 στο Τόκιο) ούτε την ίδρυση της Διεθνούς Ομοσπονδίας (το 1951), την οποία είχε προτείνει ο ίδιος από τη δεκαετία του ‘30. Για την ακρίβεια ήταν 12 Μαΐου του 1951 όταν σε ένα δωμάτιο του κινέζικου εστιατορίου Choy’ s στο Λονδίνο, εννέα χώρες υπέγραψαν την ιδρυτική διακήρυξη της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας. Αυτή τη στιγμή η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο (IJF) έχει στα μητρώα της περισσότερες από 180 χώρες-μέλη. Νωρίτερα, το 1948, είχε ιδρυθεί η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τζούντο ενώ το 1951 διεξήχθη και το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Η εισαγωγή των κατηγοριών επηρέασε άμεσα την ανάπτυξη του Τζούντο, ενώ οκτώ χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, το 1964, στην ίδια πόλη, διεξήχθη το πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με συμμετοχή 31 αθλητών από 21 χώρες.
Το 1980 διεξήχθη, για πρώτη φορά, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και για τις γυναίκες. Δώδεκα χρόνια, αργότερα, το 1992 στη Βαρκελώνη το Τζούντο γυναικών συμπεριλαμβάνεται και στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Αν και οι μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος θεωρούνται η Γαλλία, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Κούβα και η Ρωσία, η διασπορά των μεταλλίων στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι αρκετά μεγάλη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ τα 56 μετάλλια του αθλήματος μοιράστηκαν 25 χώρες, μια περισσότερη σε σχέση με τους αγώνες της Αθήνας το 2004.
Στην Ελλάδα το Τζούντο εμφανίστηκε λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το 1977 αναγνωρίστηκε επίσημα, ως άθλημα και εντάχθηκε στον ΣΕΓΑΣ ενώ το 1985 ιδρύθηκε η Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο που σήμερα αριθμεί 150 και πλέον σωματεία με μια δύναμη 6.000 αθλητών και αθλητριών.
 
Χρονολόγιο του Τζίγκορο Κάνο
 
1860: Γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου στο Μικάγκε, της επαρχίας Χιόγκο και πήρε το όνομα Σινοσούκε. Ήταν ο τρίτος γιος του Τζιροσάκου Μαρεσίμπα Κάνο.
1871: Εκπαιδεύτηκε υπό τον Κέιντο Ουμπουκάτα σε ιδιωτικό σχολείο του Τόκιο (Σεϊτάτσου Σοτζούκου).
1873: Προκειμένου να λάβει ειδική μόρφωση στην αγγλική και γερμανική γλώσσα, εγγράφηκε σε ιδιωτικό σχολείο του Τόκιο (Ικουέι Γκιτζούκου).
1874: Εγγράφηκε σε σχολή ξένων γλωσσών του Τόκιο.
1875: Εγγράφηκε στη Σχολή Καϊσέι.
1877: Η πρώτη του επαφή με το Ζίου Ζίτσου (σ.σ. τζουτζούτσου) στη σχολή Τένσιν Σιν`γιο με εκπαιδευτή τον Χατσινοσούκε Φουκούντα.
1881: Αποφοίτησε από το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο, έχοντας στην κατοχή του πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες, στην πολιτική οικονομία και τη φιλολογία.
1882: Έγινε λέκτορας και μετέπειτα καθηγητής στο Γκακουσουίν, ενώ την ίδια χρονική περίοδο ίδρυσε το Κόντοκαν (σ.σ. Σχολή για τη Μελέτη της Οδού).
1883: Ίδρυσε και διηύθυνε το Κόμπουνκαν, που ήταν ένα σχολείο για κινέζους μαθητές.
1886: Διορίστηκε αντιπρόεδρος του Γκακουσουίν
1889: Αποδέχθηκε θέση στο Αυτοκρατορικό Τμήμα Νοικοκυριών, υποβάλλοντας παράλληλα την παραίτησή του από την αντιπροεδρία του Γκακουσουίν. Είχε την ευκαιρία για περιοδεία γνωριμίας και μελέτης με τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ευρώπης.
1891: Έγινε διευθυντής του 5ου Ανώτερου Σχολείου της Επαρχίας Κουμαμότο.
1893: Έγινε διευθυντής του 1ου Ανώτερου Σχολείου του Τόκιο και στη συνέχεια διευθυντής του Ανώτερου Απλού Σχολείου του Τόκιο.
1897: Υπέβαλλε την παραίτησή του από διευθυντής του Ανώτερου Απλού Σχολείου του Τόκιο αλλά επανήλθε αργότερα στη θέση του.
1901: Για τρίτη φορά έγινε διευθυντής του Ανώτερου Απλού Σχολείου του Τόκιο, την ίδια χρονική περίοδο που το τζούντο (και το κέντο) είχαν γίνει πολύ δημοφιλή.
1908: Νόμος απαιτούσε απ` όλα τα γυμνάσια να παρέχουν εκπαίδευση στη ξιφασκία γκέκικεν και στο Ζίου Ζίτσου (σ.σ. τζουτζούτσου).
1909: Έγινε ο πρώτος Ιάπωνας μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ).
1922: Εξελέγη στη Βουλή των Λόρδων.
1928: Παραβρέθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Άμστερνταμ, ως μέλος της ΔΟΕ.
1938: Παραβρέθηκε στη συνάντηση της ΔΟΕ στην Αίγυπτο, όπου πρότεινε μάλιστα οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1940 να φιλοξενηθούν στην Ιαπωνία με την ενσωμάτωση και του τζούντο στο πρόγραμμα. Στις 4 Μαΐου άφησε την τελευταία του πνοή στο πλοίο που τον μετέφερε στην Ιαπωνία από το Κάιρο.
 
Ινστιτούτο Κόντοκαν
 
Το Ινστιτούτο Κόντοκαν, της Σχολής για τη Μελέτη της Οδού, εξακολουθεί να βρίσκεται στην καρδιά του παγκοσμίου Τζούντο. Αποτελεί την εξέλιξη της σχολής του Τζίγκορο Κάνο (σ.σ. ιδρύθηκε το 1882) και αναμιγνύει το λεγόμενο κλασσικό τζούντο με τον πρωταθλητισμό. Η Ιαπωνική ομοσπονδία τζούντο στεγάζεται στα κτίρια του Κόντοκαν, στο Τόκιο και όλοι οι τζουντόκα της Ιαπωνίας είναι μέλη του αφού έχουν κερδίσει τους βαθμούς τους στα εσωτερικά πρωταθλήματα του Ινστιτούτου.
Οι σημερινές εγκαταστάσεις του, στο κέντρο του Τόκιο, χτίστηκαν το 1958, ενώ το 1982 ανακαινίστηκαν και επεκτάθηκαν.  Αποτελεί ένα πραγματικό «πανεπιστήμιο» του τζούντο και αποτελεί πόλο έλξης για κάθε τζουντόκα. Τα μέλη του πλησιάζουν τα δύο εκατομμύρια και οι αίθουσές του είναι ανοιχτές σχεδόν όλη την ημέρα, για Ιάπωνες και ξένους τζουντόκα που επιθυμούν να ασκηθούν. Εντός του Ινστιτούτου φιλοξενούνται βιβιλιοθήκες, ξενώνες και ένα μουσείο του τζούντο, ενώ λειτουργούν μαθήματα τζούντο κάθε επιπέδου.
Πηγή: Ελληνική Ομοσπονδία Τζούντο (https://hjf.gr/story-of-judo/)
Ο στόχος του Τζούντο
Το Τζούντο είναι αγαπητό σε όλες τις ηλικίες. Μπορείς να δεις ανθρώπους όλων των ηλικιών, ανθρώπους κάθε επαγγέλματος, κάθε εθνικότητας και φύλου να εξασκούνται στο Κόντοκαν. Ο καθένας από αυτούς έχει το δικό του στόχο. Κάποιοι θέλουν να δυναμώσουν το σώμα τους, κάποιοι γυμνάζονται για να εξασφαλίσουν καλύτερη υγεία, κάποιοι θέλουν να ενδυναμώσουν το πνεύμα τους, κάποιοι απολαμβάνουν την ευχάριστη αίσθηση της εφίδρωσης, κάποιοι θέλουν να μάθουν να αμύνονται, κάποιοι θέλουν να γίνουν εκπαιδευτές Τζούντο και κάποιοι είναι αφιερωμένοι στο να εκπαιδεύουν άλλους. Γιατί το Τζούντο προσελκύει όλους αυτούς τους ανθρώπους

Ο καθηγητής Kano δημιούργησε το Τζούντο από το Jujutsu, ως μέσο προς την κατάκτηση των αρχών του ανθρωπισμού.
Ονόμασε το ίδρυμα εκπαίδευσης που δημιούργησε Κόντοκαν (Kodokan). Η λέξη “Kodo” περιλαμβάνει την έννοια της γνώσης, της απόδειξης και της εξάσκησης επί των βασικών αρχών του αθλήματος. Το γεγονός ότι ο καθηγητής Kano ονόμασε το Τζούντο “Kodokan Judo” μας δείχνει ότι έκανε κύριο στόχο του αθλήματος τη μάθηση. Ο καθηγητής Kano έλεγε ότι ο στόχος του Τζούντο είναι τριπλός για τον ασκούμενο, να δυναμώσει το σώμα του, να ολοκληρώσει την προσωπικότητα του εξασκώντας το μυαλό του και τέλος να αφιερώσει τον εαυτό του στην κοινωνία.
Οι αρχες του Waza
To Waza βασίζεται στη θεμελιώδη αρχή του Τζούντο που είναι «η μέγιστη αποτελεσματική χρήση πνεύματος και σώματος». Οι θεωρίες Tsukuri και Kake, εκφράζουν τη θεμελιώδη αρχή από την οπτική του Waza. 
Το Tsukuri προέρχεται από το Kuzushi, το οποίο για τον ασκούμενο σημαίνει ότι πρέπει να σπάσει την ισορροπία του αντιπάλου του, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζεται για να επιτεθεί. Το Kake είναι η εφαρμογή της τεχνικής που έχει σκεφτεί ο αθλούμενος, αφού πρώτα έχει σπάσει την ισορροπία του αντιπάλου του. Το Tsukuri και το Kake μαζί αποτελούν τις θεμελιώδεις τεχνικές αρχές του Τζούντο.
Μέσα από την εξάσκηση στο Tsukuri και το Kake ο αθλούμενος εξερευνά τις θεμελιώδεις αρχές «της αμοιβαίας ευημερίας και ωφέλειας» και «της μέγιστης αποτελεσματικότητας» με στόχο να τις εφαρμόσει σε κάθε έκφανση της ζωής του.


Πηγή: Ινστιτούτο Κόντοκαν (https://kodokanjudoinstitute.org/en/doctrine/purpose/)
Η Ιστορία του Κόντοκαν Τζούντο


Το Κόντοκαν Τζούντο ιδρύθηκε από τον καθηγητή Τζίγκορο Κάνο, και αποτελεί εξέλιξη της παραδοσιακής τέχνης Jujutsu. O Τζίγκορο Κάνο μελέτησε τα στυλ Shinyo-ryu και Kito-ryu του κλασικού Jujutsu, και εντρύφησε στο βάθος της διδασκαλίας τους. Στη συνέχεια εμπλούτισε αυτή την εκπαίδευση με γνώσεις από άλλες πολεμικές τέχνες, ενσωματώνοντας στο Τζούντο τα θετικά σημεία που εντόπιζε σε κάθε μια από αυτές , εμπλουτισμένα από δικές του ιδέες. Με τον τρόπο αυτό δημιούργησε ένα ανανεωμένο είδος φυσικής άσκησης , ενώ ταυτόχρονα μετέτρεψε την παραδοσιακή πολεμική τέχνη του Jujutsu η οποία υπηρετεί την αρχή « νικάω τη δύναμη μέσω της ευελιξίας », σε μια νέα αρχή « μέγιστη αποτελεσματικότητα στη χρήση φυσικής και πνευματικής ενέργειας». Το αποτέλεσμα ήταν ένα νέο σύστημα άθλησης, το οποίο για τον καθηγητή Κάνο, ταιριάζει καλύτερα στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.


Η ουσία του νέου συστήματος άθλησης, δηλαδή του Τζούντο, εκφράζεται στο βασικό αξίωμα του: «μέγιστη αποτελεσματική χρήση της ενέργειας». Ο καθηγητής Κάνο θεωρούσε αυτό το αξίωμα ακρογωνιαίο λίθο των πολεμικών τεχνών και ταυτόχρονα πολλών πτυχών της καθημερινής ζωής. Η πρακτική εφαρμογή του αξιώματος αυτού, σύμφωνα με τη σκέψη του Κάνο, θα μπορούσε να συνεισφέρει πολλά στην εξέλιξη των ατόμων και των κοινωνιών, σε συνδυασμό με την αρχή «αμοιβαία ευημερία για τον εαυτό μου και τους άλλους». 
Αυτό που δημιούργησε ο καθηγητής Κάνο, ξεπερνά την απλή τεχνική. Για την τελειοποίησή του εαυτού του, ο ασκούμενος οφείλει να αγκαλιάζει ένα σύνολο αρχών. Για να αντικατοπτρισθεί το όραμα αυτό, αντικατέστησε το πρόθεμα -Jutsu (δηλαδή την τεχνική) στη λέξη Ju-jutsu, με το πρόθεμα –do (δηλαδή μονοπάτι ), ώστε να δημιουργήσει ένα νέο όνομα για την τέχνη του: Judo. Το προπονητικό κέντρο που δημιούργησε το ονόμασε Ko-do-kan, δηλαδή ένα μέρος που διδάσκεται το μονοπάτι
Ο καθηγητής Κάνο έχει βραβευτεί ως ο πατέρας της Ιαπωνικής φυσικής αγωγής. Ως Διευθυντής του Ανώτερου Απλού Σχολείου του Τόκυο, εγκαθίδρυσε ένα τμήμα φυσικής αγωγής, το οποίο στόχευε στην εκπαίδευση δασκάλων, ικανών να μεταφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες φυσικής αγωγής στους νέους της Ιαπωνίας. Ταυτόχρονα ίδρυσε την Ιαπωνική Αθλητική Ομοσπονδία και το 1909, έγινε το πρώτο μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Ο καθηγητής Κάνο ταξίδεψε δεκατρείς (13) φορές στο εξωτερικό δίνοντας διαλέξεις και παρουσιάζοντας το Τζούντο, ώστε να συστήσει την τέχνη που δημιούργησε σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα, η Διεθνής Ομοσπονδία Τζούντο περιλαμβάνει αντιπροσωπείες 204 χωρών και περιφερειών, με ασκούμενους από κάθε κοινωνική ομάδα.
Στο προοίμιο του Καταστατικού της Διεθνούς Ομοσπονδίας Τζούντο, αναφέρεται χαρακτηριστικά:
«Το Τζούντο δημιουργήθηκε το 1882 από τον καθηγητή Τζίγκορο Κάνο. Ως εκπαιδευτική μέθοδος πηγάζει από τις πολεμικές τέχνες, και έγινε Ολυμπιακό Άθλημα το 1964. 
Το Τζούντο είναι ένα ιδιαίτερα κωδικοποιημένο άθλημα στο οποίο το μυαλό ελέγχει το σώμα ενώ την ίδια στιγμή συνεισφέρει στην εκπαίδευση των ατόμων.
Πέρα από τους αγώνες, το Τζούντο περιλαμβάνει τεχνική έρευνα, εξάσκηση στα Kata, αυτοάμυνα, φυσική κατάσταση και ακόνισμα του πνεύματος.
Ως σύστημα άθλησης πηγάζει από τις αρχαίες παραδόσεις των πολεμικών τεχνών οι οποίες από τον ιδρυτή του μετεξελίχθηκε σε σύγχρονη, προοδευτική φυσική δραστηριότητα


Πηγή: Ινστιτούτο Κόντοκαν (https://kodokanjudoinstitute.org/en/doctrine/history/)